ΑΕ_Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ_ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ_μετάφραση

 Αριστοτέλους, Πολιτικά

Μετάφραση

Ενότητα 11η (Α 1, 1)

Επειδή βλέπουμε κάθε πόλη να αποτελεί κάποιου είδους κοινωνική συμβίωση και κάθε κοινότητα να έχει συσταθεί για την επίτευξη κάποιου αγαθού (γιατί ο καθένας ενεργεί σε κάθε περίπτωση για να πετύχει αυτό που θεωρεί καλό), είναι φανερό ότι όλες οι μορφές κοινωνικής συμβίωσης επιδιώκουν κάποιο αγαθό, όμως στο μεγαλύτερο βαθμό επιδιώκει να πετύχει το σπουδαιότερο απ' όλα τα αγαθά η πιο σημαντική απ' όλα τα είδη κοινωνικής συμβίωσης και η οποία εμπεριέχει όλα τα υπόλοιπα. Αυτή είναι που αποκαλούμε πόλη ή πολιτική κοινωνία.

 

Ενότητα 15η (Γ 1, 1-2)

Όποιος ασχολείται με το θέμα του τρόπου διακυβέρνησης μιας πόλης, και ψάχνει να βρει ποια είναι η ουσία της και ποια τα χαρακτηριστικά του κάθε επιμέρους πολιτεύματος, το πρώτο σχεδόν που πρέπει να εξετάσει είναι να δει τι είναι η πόλη. Γιατί τώρα τελευταία είναι αμφισβητούμενο θέμα, καθώς κάποιοι λένε πως η πόλη έκανε την τάδε πράξη, ενώ κάποιοι άλλοι λένε πως όχι η πόλη αλλά η ολιγαρχική κυβέρνηση έκανε την πράξη ή ο τύραννος. Από την άλλη μεριά βλέπουμε πως η δραστηριότητα του κάθε πολιτικού ή του νομοθέτη στο σύνολό της έχει να κάνει με την πόλη. Επίσης ότι πολίτευμα είναι κάποιος τρόπος οργάνωσης αυτών που κατοικούν στην πόλη. Επειδή όμως η πόλη ανήκει στην κατηγορία των σύνθετων πραγμάτων, όπως όλα εκείνα τα πράγματα που το καθένα τους είναι ένα όλον, αποτελούμενο όμως από πολλά μέρη, είναι φανερό ότι πρώτα πρέπει να ψάξει κανείς να βρει τι είναι ο πολίτης, γιατί η πόλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πλήθος πολιτών. Επομένως πρέπει να ασχοληθούμε με το θέμα ποιον πρέπει να ονομάζουμε πολίτη και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του. Γιατί για την έννοια του πολίτη διατυπώνονται πολλές φορές διαφορετικές μεταξύ τους γνώμες. Δεν υπάρχει δηλαδή μια γενική συμφωνία για το περιεχόμενο της λέξης πολίτης: αυτός που είναι πολίτης σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι πολλές φορές πολίτης σε ένα ολιγαρχικό καθεστώς.

 Ενότητα 16η (Γ 1, 3-4/ 6/12)

Ο πολίτης δεν είναι πολίτης με κριτήριο το ότι είναι εγκατεστημένος σ' ένα συγκεκριμένο τόπο (ακόμη και οι μέτοικοι ή οι δούλοι μοιράζονται με τους πολίτες έναν κοινό τόπο κατοικίας), ούτε αυτοί που έχουν μόνο το δικαίωμα να εμφανίζονται στα δικαστήρια ως εναγόμενοι ή ενάγοντες (γιατί αυτό το δικαίωμα το έχουν και ορισμένοι χάρη σε ειδικές συμφωνίες) ... Η έννοια του πολίτη με την ακριβέστερη σημασία της λέξης ορίζεται με τον καλύτερο τρόπο με το κριτήριο της συμμετοχής στις δικαστικές λειτουργίες και στην άσκηση εξουσίας. ... Από όλα αυτά γίνεται φανερό τι είναι ο πολίτης: αυτός που έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στην πολιτική και δικαστική εξουσία, λέμε ότι είναι ήδη πολίτης αυτής της πόλης, ενώ πόλη ονομάζουμε, για να μιλήσω γενικά, έναν αριθμό τέτοιων πολιτών ικανοποιητικό για να εξασφαλιστεί η αυτάρκεια στη ζωή τους.

Ενότητα 20η (Θ 2, 1-4)

Έγινε λοιπόν φανερό ότι πρέπει η παιδεία: α) να καθορίζεται από νόμους, β) (ως υπόθεση της πόλης) να είναι η ίδια για όλους. Ποιος θα είναι ο χαρακτήρας αυτής της παιδείας και πώς θα πρέπει να διαμορφώνουμε την παιδεία, τα δύο αυτά ερωτήματα δεν πρέπει να διαφύγουν την προσοχή μας. Γιατί τελευταία υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη διδακτέα ύλη. Δεν έχουν δηλαδή όλοι την ίδια γνώμη για το τι πρέπει να μαθαίνουν οι νέοι είτε σε σχέση με την αρετή είτε σε σχέση με τον καλύτερο τρόπο ζωής. Ούτε είναι φανερό αν η παιδεία πρέπει να έχει στόχο της την καλλιέργεια του νου ή τη διαμόρφωση ηθικού χαρακτήρα. Αν ξεκινήσουμε από την εκπαίδευση που παρέχεται σήμερα, η έρευνά μας θα βρεθεί αντιμέτωπη με μεγάλη σύγχυση, καθώς δεν είναι φανερό αν η παιδεία πρέπει να προσφέρει αυτά που είναι χρήσιμα για τη ζωή ή αυτά που οδηγούν στην αρετή ή αυτά που απλώς προάγουν τη γνώση (τα παραπανίσια): όλες αυτές οι απόψεις έχουν βρει τους υποστηρικτές τους. Αλλά και για το ποια παιδεία οδηγεί στην αρετή δεν υπάρχει καμιά απολύτως συμφωνία (γιατί δεν έχουν την ίδια γνώμη για την αρετή όλοι αυτοί που την τιμούν, ώστε είναι εύλογο που διαφέρουν και στην άσκησή της).  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από τα χρήσιμα πράγματα τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν αυτά που είναι αναγκαία - όχι βέβαια όλα, δεδομένου ότι οι καθημερινές ασχολίες διακρίνονται σ' αυτές που ταιριάζουν και σ' αυτές που δεν ταιριάζουν σε ελεύθερους ανθρώπους. Και είναι επίσης φανερό ότι από τα χρήσιμα πράγματα τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν όσα δεν κάνουν αυτόν που τα μαθαίνει ευτελή και τιποτένιο. Ευτελή και τιποτένια πρέπει να θεωρούμε κάθε ασχολία, τέχνη ή μάθηση που κάνει το σώμα ή το μυαλό των ελεύθερων ανθρώπων άχρηστο για την πραγματοποίηση της αρετής και τις ενάρετες πράξεις.